Bè Guust Geujkens (Geukens) war’t stamlokoal van de voetbaal in Achel. Achter d’n toog stonnen twieje schwon mègtjes: Margo en Mia. Marg war on de mollige kaant, Mia war iets klènner mèr minder rond. Enfin, het warren twieje spontoan vrullie, gemekkelek om mè te proaten want ze warren rad van tong.
Guust war bèt bestuur en omdèt-hie plekker van beroep war, zurgden-ie erveur dè de lijnen op het plein op tiejd gekallekt warren. In zienen hoof haw Guust un kallekkoel en dien kallek gebruukten-ie om de lijnen te trèkken.
In de café van Guust kosten zich de speulers van Achel VV umklejen. De bezujkers kosten dè in de cafée terneffe doeng. Ich moet er wel bij zèggen dè de speulers van Achel VV zich mèstaal thoews aondeujen. Mè de voetbalschoeng oan oppe fiets, kwammen ze urst in de cafée oan om un pint te drinken. As de match gedoan war, trok iederieën de cafée in van Guust Geujkens. Ge kost umzeggens de café nie mièr in of oewt, zoe druk war-ter. En zoeas altiejd woor de match achteraaf druk besproken.
Het plein zaag er erbarmelek oewt. Het war umzeggens pure zaand. Ast gerègend haw, gin het nog ènnigzins, mèr owee as het lang drujeg bleef, dan wart ieëne mouw. Ongeveer de hèlleft van het plein lag e stuk hoeëger dan den aandere kaant.
Het moet gezeejt: het warre echte labeurspeulers, 90 minuuten op zoe plein voetballen mè ne loewedzwoare boal, ge moet het toch mèr doeng vin ich.
Ich wieët nog dè ze no Taxandria gingen speulen. Lieft vier bussen voal mè supporters. Vur a schiejtdûrep as Achel, war dè unnen hoewep volk diej meigingen op verplàtsing.
Achel haw tuun un goei ploeg. Ich herinner mich nog: Joep Cauwenberg, Maurice van Werde, Paul Heynen (de brujer van Gradje), de gebrujers Van Werde (Gradje, Jef en Toine), Jaak en Fonske Schuurmans, Harrie Gielen, Deurke Smolders en Piet Meus. Tging zelfs zo goewd mè Achel VV dè ze zich unnen Hollessen trainer konne permeteren. En dè wouw wa zeggen!
Bron: artikel en foto zijn afkomstig van : Heemkundekring Achel, tijdschrift de Achelse Kapetulie, 21ste jaargang, nr 4, december 2008.
Geschreven door René Winters